धम्माल शाळा सुरू होण्याची...

 

 

जूनचा पहिला आठवडा जसा सुरु झाला, तशी श्रेयाच्या आईने तिच्या मागे भुणभुण सुरु केली. श्रेया, अगं जरा दप्तर आणि सर्व साहित्य एकदा काढून बघ चांगला आहे का ते, नाहीतर नवीन आणायला.’’ मग श्रेयानी कंटाळतच नाराजीने कपाटाच्या तिच्या कप्प्याचे दार उघडले. सर्व वस्तू बाहेर काढल्या आणि काय आश्चर्य? तिला जोरात ओरडल्याचा आवाज आला.

येसऽऽऽ येऽऽऽ. श्रेयानी चमकून बघितले तर काय, सर्व वस्तू जोरात ओरडत हसत होत्या. कारण सर्वांना खूप दिवसांनी कपाटातून बाहेर यायला मिळाले होते. दप्तर तर चक्क बोलयलाच लागले. श्रेया बरे झाले गं आम्हाला इथून बाहेर काढलेस. असे म्हणून दप्तराने हातपाय पसरून चक्क लांबलचक आळस दिला आणि म्हणाले, अगं इथे बसून बसून जाम बोअर झालं आम्हाला. तुझी शाळा सुरु असताना कसं छान फिरायला मिळायचं. रिक्षातून जाताना छान गमती-जमती दिसायच्या आणि मुख्य म्हणजे तुझ्या वर्गातील इतर दप्तरे म्हणजे आमच्या मित्र-मैत्रिणी पण आम्हाला रोज भेटायचे. मग आम्ही पण धमाल करायचो. हुकला लटकत इथे कपाटात महिना-दीड महिना बसून अंग अगदी आखडून गेलं होतं बघ. तुझी शाळा कधी सुरु होते आहे असं झालं आहे आम्हाला. हो की नाही रे? त्याचबरोबर कंपास, पेन्सील, पट्टी, खोडरबर, टोकयंत्र सगळ्यांनीच जोरदार होकार दिला.

दप्तर म्हणालं, आता तुझी शाळा सुरु होईल. तेव्हा पाऊस पण सुरु होईल. मग मला तुझ्या पाठीवर बसून इकडे-तिकडे फिरताना भिजत पण येईल. रेन्होत विसरला की तू मला तुझ्या डोक्यावर धरतेस तेव्हा तर मला खूप भिजायला मिळतं. खूप मज्जा येते. कंपास म्हणाली, मला सुद्धा कधी-कधी भिजायला मिळतं. ह्या दप्तरातून थेंब येतात थेट माझ्या अंगावर मग काय धमाल वाटते. वह्या आणि पुस्तकांना त्या दोघांनी चिडवल, तुम्हाला नाही येत आमच्यासारखी भिजण्याची मजा. कारण तुम्हाला कव्हर घातलेलं असतं.

इतक्यात वहीची पानं म्हणाली, अरे वेड्यांनो आम्हाला तर चक्क पाण्यात मस्त तरंगत पावसात भिजत येतं. कारण आमच्या चक्क होड्या बनतात. हो की नाही गं श्रेया? मग ती मज्जा तर तुम्हाला नाही नं मिळत. आता बोला.

इकडे टोकयंत्र, पेन्सील, रबर सगळ्यांनीच एकमेकांना चिडवायला सुरुवात केली. टोकयंत्र पेन्सिलीला म्हणालं, अगं, आता तुझी गाठ माझ्याशी आहे. आता तुझी काही खैर नाही. मी तुला टोक करताना कसं सोलून काढतो ते बघ. त्यावर पेन्सिल म्हणाली, मूर्खच आहेस अगदी. अरे तू मला सोलतोस पण मी किती छान, सुंदर आणि रेखीव आणि ठळक बनते. मग मला फार छान वाटते. अभिमान वाटतो स्वतःचा. जाऊ दे रे, पण तुला नाही कळणार. त्याकरता स्वतः झिजावं लागतं म्हटलं. असं म्हणून पेन्सील ठसकट, मुरडत त्याला हातवारे करत चिडवत होती.

अगं ए, इतका भाव खायची गरज नाही बरका. एका क्षणात तुझा हा गर्व मी नाहीसा करू शकतो. तुझं अक्षर खोडून. मग बघ गर्वचं घर खाली खाली होतं ते. दप्तराने मात्र उगाच भांडणं नकोत म्हणून विषय बदलला. आता वह्या, पुस्तकं येतील म्हणजे नवीन मित्र मिळतील आपल्याला. त्यांचा तो कोरा करकरीत एक वास... आहा ऽऽऽ. जाम मजा येते नं. सगळे ओरडले, येसऽऽऽ. आता धम्माल करायचे दिवस जवळ आले.

श्रेयाला मात्र खूप मजा वाटत होती आणि तितकेच आश्चर्य वाटत होते. या सगळ्या आपल्या वस्तू किती भांडतात; किती चिडवतात एकमेकांना. अगदी आपला मित्र-मैत्रिणींसारख्या. आता तिला शाळेची, मित्र-मैत्रिणींची खूप आठवण आली. तिला त्या वस्तू खूप आवडल्या. आपल्या वाटल्या आणि त्यांच्याबद्दल प्रेमही वाटले.

इतक्यात आईचा आवाज आला, श्रेया, झालं का नाही तुझं? इतका वेळ लागतो का बघायला? आणि वस्तू चांगल्या नसतील तर नवीन आणायच्या आहेत का गं? त्याबरोबर दप्तरासकट सर्व वस्तूंची घाबरगुंडी उडाली. बापरे! नवीन वस्तू आल्या तर आपल्याला परत अडगळीत बसावे लागणार. मग कसली आली आहे मज्जा. पण त्यांचे घाबरलेले, भेदरलेले आणि पडलेले चेहेरे श्रेयाने बघितले आणि जोरात ओरडून आईला म्हणाली, नको अगं सगळ्याच वस्तू अगदी छान आहेत अजून. आणि उगाच खर्च कशाला? असं म्हणून त्या सार्‍या वस्तूंकडे बघत डोळा मारला. सगळ्यांनी हुश्श केले. त्यांचा जीव अगदी भांड्यात पडला. सुटकेचा निःश्वास टाकत सगळ्या वस्तू ओरडल्या, Thank you so much श्रेया.